Choroby odbytu

Przetoka odbytu (inaczej przetoka okołoodbytnicze) to nieprawidłowy kanał łączący wnętrze odbytu ze skórą wokół odbytu. Może pojawić się u chorych w różnym wieku.

Najczęściej występują u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, jednak mogą też dotykać osób z chorobami ogólnoustrojowymi i nowotworami lub pojawić się jako powikłanie po zabiegach chirurgicznych.

Szczelina odbytu to małe podłużne pękniecie skóry i błony śluzowej kanału odbytu. Głównym objawem jest ból i dyskomfort podczas wypróżniania, często pojawiają się tez ślady krwi na papierze.

Szczelina odbytu to trudnogojąca się rana, która samodzielnie może goić się nawet kilka miesięcy.

Skutecznym wsparciem w procesie leczenia są wypisywane przez lekarza maści i czopki, jednak w niektórych wypadkach niezbędny może być zabieg chirurgiczny.

Hemoroidy to trzy guzki wypełnione krwią zbudowane z tkanki przypominającej gąbkę, które tworzą fizjologiczne uszczelnienie odbytu. Ich powiększenie się daje objawy chorobowe – mogą boleć, pękać i krwawić lub, gdy są bardzo powiększone, wypadać z odbytu podczas wypróżniania.

Objawy powiększonych hemoroidów można łagodzić za pomocą maści i czopków, jednak skutecznym leczeniem przyczynowym są zabiegi chirurgiczne.

Zakrzepy hemoroidalne to inaczej zakrzepy brzeżne odbytu. Pojawiają się z wyniku pęknięcia jednej z żył podskórnych otaczających odbyt, najczęściej z powodu zwiększonego parcia (podczas biegunki lub zaparcia).

Często mylone są z hemoroidami, jednak są to dwie różne choroby, o różnym pochodzeniu

 Głównym objawem zakrzepów hemoroidalnych jest pojawienie się małego bolesnego guzka w okolicy odbytu, który z czasem może przybrać ciemne zabarwienie.

Kłykciny (inaczej brodawki płciowe) to dolegliwość spowodowana zakażeniem wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV) skóry i nabłonków okolicy narządów płciowych i odbytu.

Do infekcji HPV dochodzi najczęściej drogą kontaktów seksualnych. W miejscu zakażenia powstają drobne różowe brodawki, których rozmiar z czasem rośnie.

Szczególnie narażone na ich powstanie są osoby z obniżoną odpornością.

Poporodowe uszkodzenia zwieraczy odbytu są jednym z najczęstszych powikłań porodów naturalnych. Początkowo mogą nie dawać żadnych objawów, szczególnie gdy uszkodzenia zostaną naprawione chirurgicznie, jednak z czasem u kobiet może dochodzić do nietrzymanie gazów i stolca.

Znacznie rzadziej te same objawy pojawiają się u mężczyzn, jako powikłanie operacji okolic odbytu, chorób zapalnych jelit czy, pojawiającego się z wiekiem, pogorszenia sprawności mięśni dna miednicy.

Rak odbytu najczęściej wywołany jest wcześniejszym zakażeniem onkogennym szczepem wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV). Co do zasady przebieg i skutki zakażenia są takie same jak w przypadku raka szyjki macicy.

Najlepszą metodą profilaktyki jest regularne przeprowadzanie cytologii kanału odbytu u osób z grupy ryzyka. Pierwsze objawy raka odbytu łatwo zbagatelizować, ponieważ są zbliżone do hemoroidów (dyskomfort, ból, krwawienie), dopiero z czasem dołączają się objawy ogólnoustrojowe, takie jak anemia, osłabienie czy zmniejszenie masy ciała.

Zniekształcenie skóry odbytu (inaczej fałdy skórno-anodermalne lub zewnętrzne żylaki odbytu) powstają zwykle u kobiet podczas akcji porodowej, gdy skóra wokół odbytu nadmiernie się rozciąga. Czasem stanowią jedynie defekt kosmetyczny, jednak w niektórych wypadkach mogą przyczyniać się do dyskomfortu lub świądu. Świąd odbytu może towarzyszyć zarówno przewlekłej biegunce, jak i większości chorób proktologicznych. Wypadanie odbytu dotyka najczęściej kobiet w zaawansowanym wieku i wynika z osłabienia mięśni dna miednicy. Do właściwego doboru metody leczenia niezbędne jest odpowiednia diagnostyka.